Als je naar de Dierendokters op de Rozengracht gaat, word je altijd begroet door de directeur, Joris. Meestal zit hij buiten op je te wachten. Maar nu is het koud, dus blijft ie lekker binnen naast de radiator.
Foto: Annie
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Een dichteres des vaderlands
Zat op een blanke top der duinen
Haar teennagels te lakken
en at
patat
met zand
Het wuivend helmgras, zon en wind
En door 't geluid der branding het geroep van meeuwen
Wat kan het leven meer nog geven
Maar toch was er een vragend knagen
O Snogmogdichter, zei ze zacht
Wie ben je toch
Waar ben je toch
'k Zou je zo graag ontmoeten
Dan komt zij tot een kloek besluit
Zij richt zich op en strekt zich uit
Zij zendt de blik ter kim en zegt:
ICH BIN EIN SNOGMOGDICHTER
Prompt voelt zij zich een kilo lichter
en besluit meteen ook haar vingernagels te lakken
Dat is nog 'ns een POËEM!!!!
Zijn de dichters zich aan het voortplanten?
Waar is de poes in dit verhaal ....?
Joris zal wel de enige poes in de stad zijn die niet bang is voor de dierendokter!
Zoeken, Joris, zoeken!
Mokumse tranen om leed vergoten
liggen in het dierenlijf besloten
in de oude ogen,
een zweem van mededogen
laat mij bezingen dit grootstedelijk fenomeen
in een klein maar krachtig kattenpoëem
die blik - onverlet gericht op de deur -
van Joris, ons aller dierendirecteur!
Een reactie posten