Droevig poezennieuws: Titus (zie 3 september j.l.) heeft afgelopen vrijdag 'n spuitje gekregen omdat ie ernstig ziek was. Hij had FIP (Feline Infectieuze Peritonitis) een plotseling muterend gemeen virus (coronavirus geheten) dat buikvliesontsteking veroorzaakt en ongeneeslijk is.
Het komt heel zelden voor, dus men heeft nog niet de moeite genomen om naar een vaccin te zoeken.
Hij is 12 jaar geworden. Zijn poezenmaatje Murphy en zijn baasjes zullen hem vreselijk missen.
Foto: Ariëla (zie bij de reacties haar verslag)
10 opmerkingen:
De dag dat Titus snogmog was - en oh wat was ie daar trots op! - besloot ie geloof ik dat boekensteunen z'n late roeping was want onmiddellijk koos ie een nieuwe plek: op de rand van de bank, met telkens een ander pootje liefkozend op de stapel boeken ernaast. Daar is ie toen dagen blijven liggen, tot ie minder trek in eten begon te krijgen - heel ongewoon voor Titus en heel gek, net of ie met lange tanden at terwijl ie nu geen ontstoken tandvlees leek te hebben. Toen ie al een week bijna niks gegeten had begon ik me toch wel zorgen te maken, hij mocht best een paar pondjes afvallen, maar zo drastisch? De dokter dacht keelontsteking. Antibioticaprikken kreeg ie en extra vocht via een infuus en daarmee ging het een paar dagen wat beter, hoewel ie nog steeds nauwelijks at. Maar afgelopen zondag, precies een week geleden, zag ik dat z'n buik ineens aan het opzwellen was, terwijl ie onder die dikke vacht juist voelbaar mager werd. Hongeroedeem, leek 't wel. Maandagochtend meteen naar de dokter. Die dacht iets in z'n buik, een tumor of misschien meerdere. Weer extra vocht gegeven en plaspillen mee naar huis en woensdag terugkomen voor een echo. Die woensdagochtend was Titus heel levendig, ik had de avond daarvoor een bos bloemen gekregen en daar was ie niet bij weg te slaan. Maar hij moest toch in het reismandje want er moest een echo gemaakt. Reuze interessant vond ie het allemaal. Eerst dat kaalscheren, toen die natte gel en dat wrijvende ding. Ik moest z'n pootjes vasthouden, maar dat was meer voor de gezelligheid, want hij stribbelde geen moment tegen. Toen ik z'n pootjes even losliet stak ie z'n armpje uit om m'n hand weer terug te halen...
De echoscopist zag niets afwijkends in z'n buik, behalve misschien wat vergrote nieren, maar ja alles aan Titus was groot, dus die nieren konden ook wel altijd zo geweest zijn. Wel heel veel vocht in z’n buik. Dat heeft de echoman toen afgetapt, met een punctie - prachtig die techniek, op het echoschermpje kon hij precies zien waar hij kon prikken, ik keek mee en zag de naald zo naar binnen komen. Titus gaf geen krimp, voelde er helemaal niks van blijkbaar. Maar ja, toen bleek toch waar het fout zat. Want dat vocht dat er uit kwam - dik en geel - werd dradig toen het een tijdje op een glasplaatje lag. En dat is blijkbaar onmiskenbaar FIP (feline infectieuze peritonitis). En dus het doodvonnis. Hij heeft toen nog een prednison-achtige injectie gekregen, daar zou ie trek van kunnen krijgen en als ie weer zou gaan eten zou ie het nog een paar weken een beetje sloom, maar zonder pijn uit kunnen zingen. Maar toen we weer thuis waren wilde hij alleen maar in het reismandje liggen, of vlak ervoor, en verder niks, al helemaal niet eten. 's Avonds op advies van de dokter toch nog geprobeerd of het eten op gang zou komen door om het uur een beetje verdund voer met een spuitje in z'n mond geven. Dwangvoeding - rotwoord. Bij Murphy heeft dat een keer goed geholpen, toen die in een neerwaartse spiraal van braken en niet meer eten terecht was gekomen (anorexia). Maar nu hielp het niet. Titus kroop na een paar keer zelfs voor me weg. Toen ben ik er maar mee opgehouden, heb de slaapzak gepakt en ben naast z'n reismandje op de bank gaan liggen. Ik lag nog niet of hij kwam eruit en voor de bank zitten. Heb hem erop getild en toen nestelde hij zich in m'n knieholten. Zo fijn, de hele nacht heeft ie daar gelegen. Maar 's ochtends werd ik wakker van hard klagelijk gemauw, nooit eerder gehoord. Murphy kan soms een keel opzetten, maar dat klinkt toch anders, en bovendien die lag gewoon in z'n doosje voor de kachel. 't Was Titus, op de vloer in de keuken met wanhopige ogen, kon zichzelf bijna niet meer dragen, een enorme waterzak op onstabiele pootjes. Ik aaide 'm, praatte met 'm, ging even naar de wc, en toen verzamelde hij ineens al z'n krachten, wrong zich achter me aan de wc in en nestelde zich achter de pot op het koude granito. Toen heb ik de dierenarts gebeld en alles in overweging genomen en de afspraak voor het spuitje gemaakt. Dat kon eind van de middag, hier thuis. Dat was goed. Niet meer weg uit z'n vertrouwde omgeving, niet achterop de fiets door de storm, niet meer die tl-verlichte etalagewachtkamer. Nog best een toer om 'm achter de wc-pot vandaan te krijgen. Teruggelegd in het kuiltje op de slaapzak waar ie de hele nacht gelegen had. Maar toen ik even de kamer uit was om Johan open te doen was ie weg. In de slaapzak gekropen... Johan heeft een afdakje voor 'm gemaakt van een deken en we hebben om de beurt naast 'm gezeten. De uren vlogen voorbij, terwijl Titus steeds dieper sliep. Alleen af en toe kwam ie even omhoog met zo'n klagelijke mauw. Hij was toen al helemaal geel aan het worden. Dat kon je goed zien, een beetje aan z'n meestal roze neus, maar vooral aan z'n buik die geschoren was voor de echo. Vlak nadat de dokter belde dat ie iets later zou komen, begon Titus te schokken. Kleine schokjes, een soort stroomstootjes, maar toen de dokter - Piet heet ie - er een tijdje was en uitgelegd had hoe het precies zat met die FIP en waarom het nou toch zo snel helemaal mis was gegaan (de lever die het tegen de klippen op bestrijden van dat onvernietigbare virus niet meer aankan) werden de schokken heftiger. 'Ja, dan moeten we nu toch maar niet te lang meer wachten met de eerste injectie,' zei Piet.
Wat een hartverscheurend verhaal....
Heel erg gecondoleerd, heel hartverscheurend inderdaad, ik voel het in mijn maag... mooi dat jullie nog zo close waren die laatste uren... Sterkte.
Wat een droevig verhaal! Van FIP hadden wij nog nooit gehoord. Maar nu zijn onze baasjes gewaarschuwd: als wij niet meer willen eten is er iets HEEEEEEEL ernstigs met ons aan de hand.
lief ook van die bloemen waar hij niet bij was weg te slaan, echt een laatste infuus aan de schoonheid van het leven . . . . !!! triest en ook mooi !
Wat een lieve dappere poes was Titus! Veel te jong van het baasje weggegaan!!! Veel liefs Ariëla
Ik wens je heel veel sterkte met die nare lege plek!
Wat een triest bericht.
Heel veel sterkte met het verlies van Titus.
Wij hebben een paar jaar geleden een heel klein zwart schatje van zes maanden verloren aan FIP. Wij wisten ook niet van het bestaan en ook bij ons ging het heel snel bergafwaarts met onze Luna.
FIP komt vaker voor dan je zou denken, helaas. Veel katten dragen het coronavirus, maar ontwikkelen nooit FIP. Helaas hebben jullie Titus en onze Luna het wel gekregen.
Een reactie posten